lahaine.org
Nacionales Galiza :: 23/11/2012

[Gal/Cast] Faro Obreiro entrevista a Urbano Medranho

Faro Obreiro
Urbano Medranho es un historico militante obrero de Vigo y participante en las luchas de 1972

Galego

Faro Obreiro entrevista Urbano Medranho, obreiro reformado do estaleiro Vulcano. Participou ativamente no setembro vermelho de 72. Estivo 2 meses escapado polos montes da Lourinha e Baixo Minho. Posteriormente pagou 2 anos de prisom.

Quando se inícia o teu compromisso político?

Entrei em Vulcano em 1961, com 15 anos. Ao mês já participei nas greves de 1961 por melhores salários. Em 1963 entro no PC da mao de Rafael Caride Simom “Lucho” e de Salvador Peres. Participo na fundaçom de CCOO de Vigo. Com 18 anos formo parte do Comité de Empresa, como enlace sindical do Sindicato Vertical.

Vulcano era umha fábrica com longa tradiçom de luita obreira?

Sem dúvida. Quando eu chego ainda soavam os ecos das detençons de toda umha geraçom de sindicalistas vinculados ao anarquismo, mas a militáncia do PC já era hegemónica no quadro de pessoal. Vulcano jogou um papel destacado na fundaçom de CCOO de Vigo, nas assembleias clandestinas da Madroa e Candeám. Em Vulcano, cada ano tínhamos 2 ou 3 semanas de greve para lograr incremento salarial. Foi a minha forja de militante obreiro e comunista.

Como foi a greve do 72?

O detonante foi um conflito laboral em Citroën exigindo semana inglesa, de 44 horas. A direçom responde à greve parcial iniciada sábado 9 de setembro com o despedimento de 9 trabalhadores. Ao dia seguinte realiza-se umha assembleia obreira na Madroa acordando nom voltar ao trabalho até a readmissom. A empresa responde com lock out.

Segunda 11 já estávamos em greve nom só Vulcano, também Barreras, Freire, Santo Domingo, Forjas del Miñor, Ascon, Censa, Álvarez, Reyman, Refrey … a maioria do proletariado viguês. Nos dias seguintes adirem mais empresas, inclusive da comarca. Mais de 30 mil trabalhadoras e trabalhadores em greve. A rua foi determinante com manifestaçons permanentes, saltos e confrontos com os grises. A BPS endurece as suas práticas repressivas. Individuos como Manolito Rivera jogam um papel determinante nas torturas das pessoas detidas.

Nós saíamos de Vulcano em manifestaçom até o Naútico, onde estava a Delegaçom de Trabalho. Fazíamos assembleias e voltávamos em manifestaçom. Polo caminho todo eram paus com a polícia.

Como em Citroën tinha peso o sindicato amarelo, umha parte dos operários nom aderiam. As mulheres lançavam-lhes milho à saída.

A partir do 23 de setembro a greve começa a remitir. Finaliza o dia 27. Nom se lográrom de imediato as principais reivindicaçons, mas a consciência obreira de Vigo mudou e a partir de aí todo foi diferente no melhor sentido.


Como foi a tua detençom e posterior prisom?

Depois da greve somos despedidos 8 trabalhadores de Vulcano. Eu fum acusado pola polícia de responsável da greve. Escapo e o BOE publica ordem de busca e captura. Estou agochado polos montes de Porrinho e Tui durante semanas. Às vezes como em casas da vizinhança e às vezes durmo na casa de um cura, irmao do meu pai, o pároco de Sam Joám de Tabagom. Conto com o apoio de CCOO.

Logo de 2 meses fugido decido entregar-me. Após passar 3 meses na imunda prisom de Vigo -o atual MARCO- em fevereiro de 1973 som transferido para Madrid, para a prisom de Carabanchel. Som julgado no verao polo TOP e condenado a 3 anos de prisom. Passo 2 anos no cárcere: Carabanchel, Corunha e Ponte Vedra.

Em Carabanchel participei no motim contra a deficiente alimentaçom e por melhores condiçons. A comida que nos davam estava literalmente podre. Passamos 12 dias em greve de fame e ganhamos.


À saída de prisom incorporas-te de novo a Vulcano?

Sim, mas custou muito. A empresa nom me queria. Já tinham reincorporado o resto dos despedidos. Tinham-se realizado greves pola readmissom. Eles só me ofertavam trabalhar numha serraria de Vulcano em Redondela, mas eu neguei-me rotundamente e finalmente conseguim voltar para o meu posto de carpinteiro naval.


E a tua militáncia política e sindical?

À saída da prisom solicito contas a CCOO. Sabia que todas as semanas se realizavam coletas para ajudar-me a mim e à minha família, a Tere e os meus filhos maiores, Leo e Abraám. Mas só chegava umha parte do recolhido.

Começo a detetar comportamentos que me desagradam. Constato corrupçom e atitudes oportunistas. Gente como Manel de Barreras ou Porrinho de Vulcano tenhem um trem de vida que nom se podia manter com os seus salários. Denúncio no seio do PC e de CCOO o que vejo, que estám vendendo à classe trabalhadora, renunciando às reivindicaçons obreiras, abandonando o que tanto nos custou ganhar na rua. E respondem-me de forma mui gráfica “Bano, a ti parouse-che o relógio na prisom”.

Posiciono-me ativamente contra o eurocomunismo e participo numha cisom pola esquerda no seio do PC.

Que balanço fas daquela luita, 40 anos depois, e como analisas a atualidade?

Hoje luitamos por reivindicaçons e direitos similares. Melhor dito, por alguns direitos e conquistas que nós já tínhamos atingido em 1972 e posteriormente fôrom perdidas. Estamos pior que na década de 60. As condiçons de trabalho e os salários som piores que quando eu comecei a trabalhar.

Quase todo o que logramos mediante a luita organizada perdeu-se porque a classe obreira deixou de pressionar o patronato e os sindicatos estám vendidos. De facto, nom existe sindicalismo genuinamente de classe, combativo.

Os sindicalistas de hoje, na sua imensa maioria, som tipos que vivem da classe trabalhadora, estám subsidiados polo governo, cobram do erário público, tenhem centos de liberados, luxosas sedes. Só pretendem conciliar, pactuar. Já nom se convocam greves para botar o governo fascista.


Castellano

Faro Obreiro entrevista a Urbano Medranho, obrero jubilado del astillero de Vulcano. Participó activamente en el septiembre rojo del 72. Estuvo dos meses huido en los montes de A Lourinha y Baixo Minho. Posteriormente estuvo dos años en prisión.

¿Cuando se inicia tu compromiso político?

Entré en Vulcano en 1961, con 15 años. Al cabo de un mes ya participé en las huelgas de 1961 por mejores salarios. En 1963 entró en el PC de la mano de Rafael Caride Simón "Lucho" y de Salvador Peres. Participó en la fundación de CCOO de Vigo. Con 18 años formó parte del Comité de Empresa, como enlace sindical del Sindicato Vertical.

¿Vulcano era una fábrica con larga tradición de lucha obrera?

Sin duda. Cuando llego yo aún sonaban los ecos de las detenciones de toda una generación de sindicalistas vinculados al anarquismo, pero la militancia del PC ya era hegemónica en el cuadro de personal. Vulcano jugó un papel destacado en la fundación de CCOO de Vigo, en las asambleas clandestinas de la Madroa y Candeán. En Vulcano, cada año teníamos 2 ó 3 semanas de huelga para lograr incremento salarial. Fue mi forja de militante obrero y comunista.

¿Cómo fue la huelga del 72?

El detonante fue un conflicto laboral en Citroën exigiendo semana inglesa, de 44 horas. La dirección responde a la huelga parcial iniciada el sábado 9 de septiembre con el despido de 9 trabajadores. Al día siguiente se realizaba una asamblea obrera en A Madroa decidiendo no volver al trabajo hasta la readmisión. La empresa responde con lock out.

El lunes 11 ya estábamos en huelga no sólo Vulcano, también Barreras, Freire, Santo Domingo, Forjas del Miñor, Ascon, Censa, Álvarez, Reyman, Refrey...la mayoría del proletariado vigués. En los días siguientes se adhieren más empresas, inclusive de la comarca. Más de 30 mil trabajadoras y trabajadores en huelga. La calle fue determinante con manifestaciones permanentes, saltos y enfrentamientos con los grises. La BPS endurece sus prácticas represivas. Individuos como Manolito Rivera juegan un papel determinante en las torturas de las personas detenidas.

Nosotros salíamos de Vulcano en manifestación hasta el Náutico, donde estaba la Delegación de Trabajo. Hacíamos asambleas y volvíamos en manifestación. Por el camino todo eran palos con la policía.

Como en Citroën tenía peso el sindicato amarillo, una parte de los obreros no se adherían. Las mujeres les lanzaban maíz a la salida.

A partir del 23 de septiembre la huelga comienza a remitir. Finaliza el día 27. No se lograron de inmediato las principales reivindicaciones, pero la conciencia obrera de Vigo cambió y a partir de ahí todo fue diferente en el mejor sentido.

¿Como fue tu detención y posterior prisión?

Después de la huelga fuimos despedidos 8 trabajadores de Vulcano. Yo fue acusado por la policía de responsable de la huelga. Huyo y el BOE publica orden de busca y captura. Estoy escondido por los montes de Porrinho y Tui durante semannas. A veces como en casas de las y los vecinos y a veces duermo en casa de un cura, hermano de mi padre, el párroco de Sam Joám de Tabagom. Cuento con el apoyo de CCOO.

Después de dos meses huido decido entregarme. Después de pasar tres meses enla inmunda prisión de Vigo -el actual MARCO- en febrero de 1973 me transfieren para Madrid, para la prisión de Carabanchel. Soy juzgado en verano por el TOP y condenado a tres años de prisión. Paso dos años en la cárcel: Carabanchel, Corunha, y Ponte-Vedra.

En Carabanchel participé en el motín contra la deficiente alimentación y por mejores condiciones. La comida que nos daban estaba literalmente podrida. Pasamos 12 días en huelga de hambre y ganamos.

¿A la salida de prisión te incorporas de nuevo a Vulcano?

Sin, pero me costó mucho. La empresa no me quería. Ya habían reincorporado al resto de despedidos. Se habían realizado huelgas por la readmisión. Ellos sólo me ofrecían trabajar en una serrería de Vulcano en Redondela, pero yo me negué rotundamente y finalmente conseguí volver a mi puesto de carpintero naval.

¿Y tu militancia política y sindical?

A la salida de prisión solicito cuentas a CCOO. Sabía que todas las semanas se realizaban colectas para ayudarme a mi y a mi familia, a Tere y a mis hijos mayores, Leo y Abraám. Pero sólo llegaba una parte de lo recogido.

Empiezo a darme cuenta de comportamientos que me desagradan. Constato corrupción y actitudes oportunistas. Gente como Manel Barreras o Porrinho de Vulcano llevan un tren de vida que no se podía mantener con sus salarios. Denuncio en el seno del PC y de CCOO lo que veo, que están vendiendo a la clase trabajadora renunciando a las reivindicaciones obreras, abandonando lo que tanto nos costó ganar en la calle. Y me responden de forma muy gráfica "Bano, a ti se te ha parado el reloj en prisión".

Me posiciono activamente contra el eurocomunismo y participo en una escisión por la izquierda en el seno del PC.

¿Qué balance haces de aquella lucha, 40 años después, y como analizas la actualidad?

Hoy luchamos por reivindicaciones y derechos similares. Mejor dicho, por algunos derechos y conquistas que ya nosotros habíamos logrado en 1972 y posteriormente fueron perdidas. Estamos peor que na la década de los 60. Las condiciones de trabajo y los salarios son peorres que cuando yo comencé a trabajar.

Casi todo lo que logramos mediante la lucha organizada se ha perdido porque la clase obrera dejó de presionar a la patronal y los sindicatos están vendidos. De hecho, no existe sindicalismo genuinamente de clase, combativo.

Los sindicalistas de hoy, en su inmensa mayoría, son tipos que viven de la clase trabajadora, están subsidiados por el gobierno, cobran del erario público, tienen cientos de liberados, lujosas sedes. Sólo pretenden conciliar, pactar. Ya no se convocan huelgas para echar al gobierno fascista.

 

Este sitio web utiliza 'cookies'. Si continúas navegando estás dando tu consentimiento para la aceptación de las mencionadas 'cookies' y la aceptación de nuestra política de 'cookies'.
o

La Haine - Proyecto de desobediencia informativa, acción directa y revolución social

::  [ Acerca de La Haine ]    [ Nota legal ]    Creative Commons License ::

Principal