Principal |
Nacionales Galiza :: 20/07/2020

[Gal/Cast] "En momentos como este hay que agruparse, juntarse, activar la solidaridad"

Andoni Baserrigorri / Julio Saians
A pocos día de la Cadeia solidaria con l@s pres@s galeg@s, conversación con Julio Saians, ex-preso político galego

Estando como estamos a las puertas del Día da Patria Galega pero antes de la “Cadeia Humana pola Liberdade”, vamos a charlar un poco con Julio Saians, ex preso político galego a que a buen seguro nos contará lo que es la carcel, la represión y la importancia de actos como el del día 24 en Compostela, más como estamos también a las puertas del juicio en que se puede ilegalizar a Ceivar y a Causa Galiza

 Lo primero…..has vivido en tus propias carnes lo que supone la cárcel y la represión contra el independentismo, en tu caso el galego….Aunque no sean recuerdos agradables…¿Cómo recuerdas aquellos años que te toco vivirlos en prisión

Antes de mi paso por prisión, fui detenido (conjuntamente con mi compañera) en mi casa cuando estaba durmiendo a mi hijo de ocho meses. Esta circunstancia condicionó mucho mi experiencia con respecto a mi detención. Tuve la impresión de ser una detención rodeada de mucho espectáculo mediático. Se nos aplicó la legislación anti-terrorista, se nos incomunicó y se nos separó de nuestro hijo que era lactante. Después de nuestro paso por la Audiencia Nacional, acabe en la prisión de Soto del Real. Allí estuve 40 días en módulo de primer grado con unas condiciones duras. Tenia solo tres horas de patio que compartía con máximo cinco presos más. El resto de las horas las pasaba en mi celda. Así eran los condicionantes con los que comencé a esperar el juicio en el que me pedían 19 años de prisión.

 El día a día de una persona presa política….¿Como se viven los acontecimientos políticos que se dan en la calle?

Con mucha espectación. Tratas de no perder el hilo, de seguir conectado con la realidad social y política, de intentar seguir aportando desde el lugar donde estás. En ese momento, en Galiza, se producían frecuentes detenciones y estábamos en muchos procesos represivos y judiciales contra el independentismo.

 La solidaridad y esas visitas y cartas que se reciben…serán aire fresco…

Pues si, es abrir esa ventana que no tenemos en la prisión y ver como te da el aire fresco en la cara, y mirar el horizonte. Cuando estás allí piensas que los muros son para que la gente no escape. Pero también tienen la función de ocultar a la sociedad lo que pasa allí dentro. Por suerte el binomio presa-solidariedad van juntos.

 Una ultima pregunta sobre este tema tan desagradable….Seguro que has conocido el caso de Patxi Ruiz, que enfrento una huelga de hambre y de sed los primeros días durísimos…¿Cómo se vivió en Galiza el caso de Patxi?

Pues con mucha preocupación tanto por su salud como por las condiciones que denuncia. Vivimos una época en la cual el estado siguiendo una lógica neoliberal, trata de apropiar-se de la gestión de mas y mas partes de nuestra vida. Si eso pasa fuera, en la prisión las presas sufren dobles, triples condenas. La denuncia de Patxi ayudó a despestar conciencias, a servir de altavoz sobre unas condiciones durísimas agravadas por la aplicación del Estado de Alama derivado de la crisis socio-sanitaria.

 Cambiando de tema aunque sin salirnos de la cuestión anti represiva, se celebraran en breve los Juicios de la Operación Jaro en la que se podría ilegalizar a Ceivar y a Causa Galiza…¿Con que animosidad asumís esta situación?

Desde hace unos años hasta aquí, el estado español ha puesto su ojo sobre el independentismo gallego. Fueron varios los procesos represivos contra organizaciones independentistas. A base de detenciones, criminalización, juicios mediáticos, montajes policiales, intentos de ilegación, sufrimos la doctrina de “todo es ETA”. Una guerra declarada en la cual no se escatimaron medios con el único objetivo de desactivar una opción política. La posible ilegalización de Causa Galiza y Ceivar es otro paso mas en este contexto represivo. Sabemos de lo es capaz el Estado español pero ahora mismo estamos en um momento de socialización previo al juicio. En estos meses previos teníamos previsto una serie de actividades para visibilizar este proceso represivo pero el estado de alarma nos condiciono. Vemos la situación como una oportunidad de difundir que no se puede ilegalizar la solidaridad, que nuestras ideas políticas siguen mas vigentes si cabe ante la continua represión que el estado español sigue ejerciendo contra organizaciones independentistas.

 En Euskal Herria sabemos que el estado español es capaz de dar el paso de ilegalizar el independentismo…Si lo hiciese con el independentismo galego…¿Cómo afrontaríais esa situación tan terrible?

Vivimos tiempos “apocalípticos”, en el sentido literal del término: tiempos que ponen de manifiesto, que dejan ver. (“Apocalipsis” significa, etimológicamente, quitar el velo, descubrir o desvelar)”. En este contexto que venimos describiendo en esta entrevista no nos sorprendería una ilegalización. Son tiempos en los que vivimos una hibridación entre estado de derecho y estado de excepción. Ante las crisis que venimos sufriendo, el sistema está reintroduciendo (bajo una fachada democrática) formas neoliberales en apariencia escondidas, viendo que ese castillo perfecto llamado democracia se tambaleaba. Hace algunos años leía a Justo de la Cueva y su “Comunismo o Caos”. Pues nos queda eso. Supongo que vendrán nuevas herramientas, nuevas formas de militancia, viejas formas de militancia,…

 ¿Qué niveles de solidaridad esta habiendo en las calles? ¿Y fuera de Galiza?

Esta oportunidad que se nos presenta en nuestro camino nos abre la posibilidad de recibir grandes muestras de solidaridad (la cual está en cuestión si finalmente ilegalizan Causa Galiza y Ceivar). En la base de este proceso extraemos la conclusión que, con la ilegalización, ilegalizan unas ideas políticas, unos derechos fundamentales y una forma de hacer política. Por lo tanto, si nos tocan a unas nos tocan a todas. En este contexto, estamos recibiendo muchos apoyos de sectores muy diversos, de dentro y fuera de Galiza.

 ¿Piensas que es preciso que los colectivos antirepresivos empiecen a coordinarse mas y hagan realidad ese lema de “si tocan a uno nos tocan a todos”?

Esa es la idea. En momentos como este hay que agruparse, juntarse, activar la solidaridad, activar la ayuda mutua, el comunitarismo...

 Este año la convocatoria antirepresiva del dia 24 de la “Cadeia Humana pola Liberdade” tiene entonces una especial importancia…..

El proceso contra el independentismo, las detenciones de hace un año, la situación de las presas, y contexto derivado da la aplicación del estado de alarma, van a condicionar este año la celebración de los actos da Cadeia Humana. Aprovecharemos para rearmar-nos coger energías para defender el derecho de libertad de expresión, de libre asociación y manifestación. Reinvindicar el derecho a reconocernos como una voz legítima, como una opción política propia con nuestra identidad.

 Ya para terminar ¿Qué llamamiento harías al pueblo para secundar ese acto y no solo ese, los de carácter antirepresivo?

Solo espero que secunde este aliento, que entre todas lo hagamos llegar muy lejos, que llegue a las prisiones y que se enteren que una onda de solidaridad y dignidad se hará escuchar en las calles en los actos del Día da Patria.

 Bueno…pues tampoco te voy a robar más tiempo, solo trasmitirte mi abrazo solidario internacionalista y que el Pueblo Trabajador Galego de una vez, plante cara a la represión española y la derrote. Jotake!

GALEGO

Estando como estamos às portas do Días da Patria Galega mas antes da Cadeia Humana pola Liberdade, imos parolar um chisco com Julio Saians, ex preso político galego que bem seguro nos contará o que é a cadeia, a repressom e a importância de atos como o do día 24 em Compostela, e mais estando com estamos também ás portas do juiço em que se pode ilegalizar Ceivar e Causa Galiza.

 O primeiro… viviche nas tuas proprias carnes o que supom a prisom e a repressom contra o independentismo,no teu caso o galego… Aínda que nom sejam lembranzas agradáveis… Como lembras aqueles anos que che tocou viver na prisom?

  Antes do meu paso por prisom fum detido (conjuntamente com a minha companheira) na minha casa quando estava a durmir ao meu filho de oito meses. Esta circunstância condicionou muito a minha experiência com respeito à minha detençom. Tive a impressom de ser umha detençom rodeada de muito espetáculo mediático. Aplicou-se-nos a legislaçom anti-terrorista, incomunicou-se-nos e separou-se-nos do nosso filho que era latante. Depois do nosso paso pola Audiência Nacional, rematei na prisom de Soto del Real. Alí estivem 20 días no módulo de primeiro grao com umhas condiçons duras. Tinha só três horas de patio que partilhaba com máximo cinco presos mais. O resto das horas passaba-as na cela. Assím eram os condicionantes com os que comecei a aguardar o juiço no que me pediam 19 anos de prisom.

 O día a día de umha pessoa presa política… Como se vivem esses acontecimentos políticos que se dam na rua?

Com muita espetaçom. Procuras nom perder o fio, seguir conetado com a realidade social e política, intentas seguir aportando desde o lugar no que estás. Nesse momento, na Galiza, producirom-se frequentes detençons e estávamos em muitos processos repressivos e juiciais contra o independentismo.

 A solidariedade e essas visitas e cartas que se recebem… seram ar fresco…

Pois si, é abrir essa janela que nom temos na prisom e ver como che dá o ar fresco na face, e mirar ao horizonte. Quando estás alí pensas que os muros som para que a gente nom fuxa. Mas também tenhem a funçom de ocultar à sociedade o que acontece alí dentro. Por sorte o binomio presa-solidariedade vem juntos.

Umha última pregunta sobre este tema tam desagradável… Seguro que conheciche o caso de Patxi Ruiz, que enfrontou umha greve de fame e de sede os primeiros días durísimos… Como se viveu na Galiza o caso de Patxi?

Pois com muita preocupaçom tanto pola sua saude como polas condiçons que denuncia. Vivemos umha época na qual o estado seguindo umha lógica neoliberal, trata de apropiarse da gestiom de mais e mais partes da nossa vida. Se isso passa fora, na prisom, as presas sofrem dobles, triples condenas. A denuncia de Patxi ajudou a espertar conciências a servir de alto-falante sobre umhas condiçons durísimas agravadas pola aplicaçom do Estado de Alarme derivado da crise socio-sanitaria.

 Mudando de tema aínda que sem sairnos da questom anti-repressiva, celebraram-se em breve os juiços da Operaçom Jaro na que se podería ilegalizar a Ceivar e Causa Galiza… Com animosidade asumides esta situaçom?

Dum tempo aqui, o estado espanhol situou no albo ao independentismo galego. Forom vários os procesos repressivos contra organizaçons independentistas. A base de detençons, criminalizaçom, juízos mediáticos, montagens policiais, tentativas de ilegaçom, sufremos a doutrina de “todo é ETA”. Umha guerra declarada na qual nom se pouparom méiios com o único objetivo de desactivar umha opçom política. A possível ilegalizaçom de Causa Galiza e Ceivar é outro passo mais neste contexto repressivo. Sabemos do que é capaz o Estado espanhol mas agora mesmo estamos num momento de socializaçom prévio à celebraçom do juízo político. Nestes meses prévios tinhamos previsto umha série de actividades para visibilizar este processo repressivo mas o estado de alarma condicionou-nos a campanha, modificando algo o seu desenrolo. Vemos a situaçom como umha oportunidade de difundir que nom se pode ilegalizar a solidariedade, que nossas ideias políticas seguem mas vigentes ante a continua repressom que o Estado Espanhol segue a ejercer contra organizaçons independentistas.

Em Euskal Herria sabemos que o Estado Espanhol é capaz de dar o paso de ilegalizar o independentismo… Se o fixese com o independentismo galega… Como afrontariades essa terrível situaçom?

Vivemos tempos “apocalípticos”, no senso literal do térmo: tempos que ponhem de manifiesto, que deixam ver. (“Apocalipes” significa, etimológicamente, quitar o véu, descubrir ou desvelar)”. Neste contexto que vimos a descrever ao longo desta entrevista nom seria para nós umha surpresa a ilegalizaçom. Som tempos nos que vivemos umha hibridaçom entre estado de dereito e estado de excepçom. Perante as crises que vimos a sofrer, o sistema está a reintegrar (baixo umha cobertura democrática) formas neoliberales em apariência escondidas, vendo que esse castelo perfeito chamado democracia se cambaleava. Fai alguns anos lia a Justo de la Cueva e o seu “Comunismo ou Caos”. Fica esso. Suponho que viram novas ferramentas, novas formas de militância, velhas formas de militância,…

Que níveis de solidariedade está havendo nas ruas? E fora de Galiza?

Esta oporturnidade que se nos apresenta no nosso caminho abre-nos a possibilidade de receber grandes mostras de solidariedade (a qual está em questom se finalmente ilegalizam Causa Galiza e Ceivar). Na base deste processo tiramos a conclusom que, com a ilegalizaçom, ilegalizam umhas ideias políticas, uns direitos fundamentais e um jeito de facer política. Polo tanto, se nos tocam a umhas tocam-nos a todas. Neste contexto, estamos recebendo muitos apoios de sectores mui diversos, de dentro e fora da Galiza.

Pensas que é preciso que os coletivos anti-repressivos comecem a coordinarse mais e fagam realidade esse lema “se nos tocam a umha tocam-nos a todas”?

J Essa é la ideia. Em momentos como este hai que agrupar-se, juntar-se, activar a solidariedade, activar a ajuda mutua, o comunitarismo…

Este ano a convocatoria anti-repressiva do día 24 da Cadeia Humana pola Liberdade tem entom umha especial importância...

O processo contra o independentismo, as detençons de fai um ano, a situaçom das presas, e contexto derivado da aplicaçom do estado de alarma, vam a condicionar este ano a celebraçom dos actos da Cadeia Humana. Aproveitaremos para rearmar-nos apanhar energias para defender o direitoo de liberdade de expressom, de livre associacom e manifestaçom. Reinvindicar o direito a reconocermo-nos como umha voz legítima, como umha opçom política própria com a nossa identidade.

Já para rematar, que chamamento farías ao povo para secundar esse ato e nom só esse, os de carater anti-repressivo?

Apenas espero que secunde este alento, que entre todas o fagamos chegar mui longe, que chegue às cadeias e que saibam que umha onda de solidaridade e dignidade fará-se ouvir nas ruas nos actos do Dia da Pátria.

 Bom… pois tampouvo che vou roubar mais tempo, só transmitirche a minha aperta solidária internacionalista e que o Povo Trabalhador Galego dumha vez, plante cara à repressom espanhola e a derrote. Jotake!

 

 

 

Enlace al artículo: https://www.lahaine.org/fT2g