Principal |
Estado español :: 05/08/2020

[Cast/Cat/Eusk/Gal] Rey a la fuga

CNT
El trono parece volverse insostenible por momentos; pero con su marcha es el propio Emérito quien se libra de un apuro.

Castellano

Ante otro clamor en demanda de responsabilidades, el irresponsable mayor del reino lo ha vuelto a hacer: pedir disculpas con la boca pequeña y largarse por la puerta de atrás. Es indudable que ser rey de España y capitán general de las Fuerzas Armadas no le ha dado aptitudes para someterse al escrutinio del público, de sus súbditos: ni el miedo se supera con títulos ni la valentía viene en los genes. Dicen que ha hecho esto como un gesto hacia su hijo, cuyo trono parece volverse insostenible por momentos; pero con su marcha es el propio Emérito quien se libra de un apuro.

Para entender esta situación, conviene hacer un breve repaso biográfico de su figura, bendecida por los laureles de la cuna y la fortuna. Nacido en Roma en plena guerra civil, a diferencia de otras muchas familias, la suya no había tenido que marchar al extranjero como consecuencia del fragor de los combates. Juan Carlos pertenece a la estirpe de Alfonso XIII, el monarca que se autoexilió en 1931 con el advenimiento de la República, evitando así la posibilidad de rendir cuentas sobre su azaroso reinado.

Juan Carlos rehízo el camino inverso al recorrido por su abuelo, aunque eso le obligó a padecer una larga servidumbre en la España de Franco, convertido en un rehén con el que extorsionar a su padre. Conviene recordar que Juan de Borbón se había convertido entonces desde su refugio de Estoril en una fuente continua de preocupaciones para la dictadura, aunque su eterna cantinela sobre las libertades que precisaría el país encubría un mensaje mucho más escabroso: que la sublevación de los militares debía haber conducido a una restauración monárquica.

Si Juan Carlos convino a Franco fue porque, a diferencia de su progenitor, demostró mayor inclinación a la buena vida que a las intrigas palaciegas. Un personaje de esta pasta es sumamente manejable, y por ello, hablando de su sucesión, Franco dijo aquello de que dejaba todo atado y bien atado. No es fácil creer por tanto que Juan Carlos fuera ese piloto del cambio en las procelosas aguas de la transición que nos han vendido. Más bien parece que entre fiestas, partidas caza, regatas y otros actos de carácter lúdico, se dejaba aconsejar mientras que su cabeza se encontraba muy lejos de lo que demandaban las calles.

Resumiendo, podemos decir que dos fueron las grandes preocupaciones de Juan Carlos en aquellos años que alumbraron su leyenda. La primera, una vez desaparecido su padre espiritual y anulado el biológico, fue, por supuesto, disfrutar de un fastuoso tren de vida, más acorde a un multimillonario que a un jefe de Estado. La segunda, marcada por la historia familiar reciente, se materializaba en la amenaza siempre presente de tener que salir del país por patas. Para sacar partido de una y conjurar las peores penurias de la otra, el remedio era el mismo: amasar dinero.

No es cuestión ahora de hacer un aburrido repaso de las noticias vertidas sobre los beneficios obtenidos y no declarados por Juan Carlos el Comisionista, ni de otras trapisondas cometidas por él. No nos interesan las historias de alcoba, ni tampoco hablaremos de su cuestionable papel en el 23F, precedido de numerosas conversaciones con su amigo el golpista Alfonso Armada.

Lo importante es recalcar que noticias como estas —que salen, digámoslo bien claro, porque a diferencia de lo sucedido en décadas anteriores, hoy en día existen redes sociales que no son tan controlables como los medios de comunicación convencionales- corroboran el actual carácter parasitario de la jefatura de Estado, cuyo titular realiza actividades opacas, sobre las que no debe rendir responsabilidades y que son sostenidas por fondos procedentes del erario público. Dichas actividades no solo han posibilitado crear un cuantioso patrimonio, sino que además han tenido como una de las consecuencias más visibles —quizás porque Juan Carlos se habituara con Franco a tratar con asesinos- dar un respaldo diplomático a teocracias manchadas de sangre.

Estos días se va a hablar mucho de la república, una alternativa que, aunque traería algo de aire fresco a las instituciones, no se trata de ninguna panacea; entre otras cuestiones, porque no supone per se ninguna mejora para las clases trabajadoras. Por eso, mientras otros se preocupan por el cambio de régimen, hacemos un nuevo llamamiento a la organización para la defensa de nuestros derechos, tanto ante monarcas como presidentes de la república.

Catala

Davant un altre clam en demanda de responsabilitats, l’irresponsable major del regne ho ha tornat a fer: demanar disculpes amb la boca petita i marxar-se per la porta de darrere. És indubtable que ser rei d’Espanya i capità general de les Forces Armades no li ha donat aptituds per a sotmetre’s a l’escrutini del públic, dels seus súbdits: ni la por se supera amb títols ni la valentia ve en els gens. Diuen que ha fet això com un gest cap al seu fill, el tron del qual sembla tornar-se insostenible per moments; però amb la seva marxa és el propi Emèrit qui es deslliura d’una dificultat.

Per a entendre aquesta situació, convé fer un breu repàs biogràfic de la seva figura, beneïda pels llorers del bressol i la fortuna. Nascut a Roma en plena guerra civil, a diferència de moltes altres famílies, la seva no havia hagut de marxar a l’estranger a conseqüència del fragor dels combats. Juan Carlos pertany a l’estirp d’Alfons XIII, el monarca que s’autoexilià en 1931 amb l’adveniment de la República, evitant així la possibilitat de rendir comptes sobre el seu atzarós regnat.

Juan Carlos va refer el camí invers al recorregut pel seu avi, encara que això el va obligar a patir una llarga servitud a l’Espanya de Franco, convertit en un ostatge amb el qual extorquir al seu pare. Convé recordar que Joan de Borbó s’havia convertit llavors des del seu refugi d’Estoril en una font contínua de preocupacions per a la dictadura, encara que la seva eterna cantarella sobre les llibertats que precisaria el país encobria un missatge molt més escabrós: que la revolta dels militars havia d’haver conduït a una restauració monàrquica.

Si Juan Carlos va convenir a Franco va ser perquè, a diferència del seu progenitor, va demostrar major inclinació a la bona vida que a les intrigues palatines. Un personatge d’aquesta pasta és summament manejable, i per això, parlant de la seva successió, Franco va dir allò que deixava tot lligat i ben lligat. No és fàcil creure per tant que Juan Carlos fos aquest pilot del canvi en les procel·loses aigües de la transició que ens han venut. Més aviat sembla que entre festes, partides caça, regates i altres actes de caràcter lúdic, es deixava aconsellar mentre que el seu cap es trobava molt lluny del que demandaven els carrers.

Resumint, podem dir que dos van ser les grans preocupacions de Juan Carlos en aquells anys que van il·luminar la seva llegenda. La primera, una vegada desaparegut el seu pare espiritual i anul·lat el biològic, va ser, per descomptat, gaudir d’un fastuós tren de vida, més concorde a un multimilionari que a un cap d’Estat. La segona, marcada per la història familiar recent, es materialitzava en l’amenaça sempre present d’haver de sortir del país per potes. Per a treure partit d’una i conjurar les pitjors penúries de l’altra, el remei era el mateix: pastar diners.

No és qüestió ara de fer un avorrit repàs de les notícies abocades sobre els beneficis obtinguts i no declarats per Juan Carlos el “Comissionista”, ni d’altres batibulls comesos per ell. No ens interessen les històries d’alcova, ni tampoc parlarem del seu qüestionable paper en el 23F, precedit de nombroses converses amb el seu amic el colpista Alfonso Armada.

L’important és recalcar que notícies com aquestes —que surten, diguem-ho ben clar, perquè a diferència del succeït en dècades anteriors, avui dia existeixen xarxes socials que no són tan controlables com els mitjans de comunicació convencionals- corroboren l’actual caràcter parasitari de la prefectura d’Estat, el titular del qual realitza activitats opaques, sobre les quals no ha de rendir responsabilitats i que són sostingudes per fons procedents de l’erari públic. Aquestes activitats no sols han possibilitat crear un quantiós patrimoni, sinó que a més han tingut com una de les conseqüències més visibles —potser perquè Juan Carlos s’habituava amb Franco a tractar amb assassins- donar un suport diplomàtic a teocràcies tacades de sang. Aquests dies es parlarà molt de la república, una alternativa que, encara que portaria una mica d’aire fresc a les institucions, no es tracta de cap panacea; entre altres qüestions, perquè no suposa per se cap millora per a les classes treballadores. Per això, mentre uns altres es preocupen pel canvi de règim, fem una nova crida a l’organització per a la defensa dels nostres drets, tant davant monarques com presidents de la república.

Euskera

Erantzukizunak eskatzeko beste aldarri baten aurrean, erresumako nagusi arduragabeak berriro egin du: aho txikiarekin barkamena eskatu eta atzeko atetik alde egin. Zalantzarik gabe, Espainiako errege eta Indar Armatuen kapitain nagusi izateak ez dio gaitasunik eman publikoaren, bere mendekoen, kritikak onartzeko: beldurra ez da tituluen bidez gainditzen, eta ausardia ez dator geneetan. Esaten dutenez, hau, bere semearenganako keinu bat bezala egin du, honen tronua, une batez, jasanezin bihurtzen dela dirudielarik, baina, bere ibilerarekin, Emeritoa bera da estualditik libratzen dena.

Egoera hau ulertzeko, komenigarria da bere irudiaren errepaso biografiko labur bat egitea, sehaskaren eta zoriaren ereinotzek bedeinkatua. Gerra zibil betean Erroman jaioa, beste familia askok ez bezala, bereak ez zuen atzerrira joan behar izan borroken lurrikararen ondorioz. Juan Karlos, Alfontso XIII.aren leinukoa da, 1931n, Errepublikaren etorrerarekin bere burua erbesteratu zuen erregea, honela, bere erregealdi zorigaiztokoari buruz konturik emateko aukera saihestuz.

Juan Carlosek bere aitonak egindako ibilbidearen alderantzizko bidea berregin zuen, nahiz eta horrek Francoren Espainian morrontza luzea pairatzera behartu zuen, bere aitari estortsioa egiteko bahitu bihurtuz. Komeni da gogoratzea Juan Borboikoa, Estorilgo bere babeslekutik, diktadurarako etengabeko kezka-iturri bihurtu zela, nahiz eta herrialdeak beharko zituen askatasunei buruzko bere betiko harrabotsak askoz ere mezu iskanbilatsuagoa ezkutatzen zuen: militarren matxinadak monarkia berrezartzea ekarri behar zuela.

Juan Carlosek Francorekin bat egin bazuen, bere gurasoak ez bezala, bizitza onerako joera handiagoa erakutsi zuelako izan zen, jauregiko azpijokoetarako baino. Pasta honetako pertsonaia bat oso maneiagarria da, eta, horregatik, bere ondorengotzari buruz ari zela, Francok esan zuen dena lotuta eta ondo lotuta uzten zuela. Ez da erraza, beraz, Juan Carlos saldu diguten trantsizioko ur latzetan izandako aldaketaren pilotu izatea. Dirudienez, jaiak, ehiza-partidak, estropadak eta bestelako jolas-ekitaldiak zirela eta, aholkua ematen zen, eta burua kaleek eskatzen zutenetik oso urrun zegoen.

Laburbilduz, esan dezakegu bi kezka handi izan zituela Juan Carlosek bere elezaharra argitu zuten urte haietan. Lehena, bere aita espirituala desagertu eta biologikoa deuseztatu ondoren, jakina, bizitza-tren zoragarri batez gozatzea izan zen, aberats bati Estatuburu bati baino hobeto zegokiona. Bigarrena, familiaren oraintsuko historiak markatua, herrialdetik hankaz gora ateratzeko mehatxu orotan gauzatzen zen. Batari etekina ateratzeko eta bestearen gabeziarik txarrenak uxatzeko, erremedioa berbera zen: dirua biltzea.

Kontua ez da orain Juan Carlos Komisiodunak aitortu ez dituen eta lortutako onurei buruz emandako albisteen errepaso aspergarria egitea, ezta berak egindako beste trapisonda batzuena ere. Ez zaizkigu interesatzen logelako istorioak, eta ez dugu hitz egingo 23Fko bere paper zalantzagarriaz, Alfonso Armada kolpistarekin izandako elkarrizketa ugarien ostean.

Garrantzitsua da azpimarratzea horrelako albisteek — argi eta garbi esan dezagun, aurreko hamarkadetan ez bezala, gaur egun sare sozial batzuk ez baitira ohiko komunikabideak bezain kontrolagarriak — berretsi egiten dutela Estatu-buruzagitzaren gaur egungo izaera parasitarioa, haren titularrak jarduera opakuak egiten baititu, eta jarduera horien gainean ez baitu erantzukizunik eman behar, eta horiek altxor publikotik datozen funtsek sostengatzen baitituzte. Jarduera horiei esker, ondare handia sortu da, eta, gainera, ondorio ikusgarrienetako bat izan da odolez zikindutako teokraziei babes diplomatikoa ematea (beharbada Juan Carlos Francorekin hilketekin tratatzera ohituko zelako).

Egunotan asko hitz egingo da errepublikaz, eta aukera horrek, erakundeetara haize freskoa ekarriko lukeen arren, ez du inolako panazearik ekarriko; besteak beste, berez ez dakarrelako hobekuntzarik langile klaseentzat. Horregatik, beste batzuk erregimen aldaketaz kezkatzen diren bitartean, beste dei bat egiten diogu gure eskubideen defentsarako erakundeari, bai erregeen aurrean, bai errepublikako presidenteen aurrean.

Galego

Ante outro clamor en demanda de responsabilidades, o irresponsable maior do reino voltou a facelo: pedir desculpas coa boca pequena e largarse pola porta de atrás. É indubidable que ser rei de España e capitán xeral das Forzas Armadas non lle deu aptitudes para someterse ao escrutinio do público, dos seus súbditos: nin o medo se supera cos títulos nin a valentía chega cos xenes. Din que o fixo como xesto cara ao seu fillo, cuxo trono parece volverse insostible por momentos; pero coa súa marcha é o propio Emérito quen se libra dun apuro.

Para entender esta situación, convén facer un breve repaso biográfico da súa figura, bendita polos loureiros do berce e da fortuna. Nacido en Roma en plena guerra civil, a diferenza doutras moitas familias, a súa non tivera que marchar ao estranxeiro como consecuencia do fragor dos combates. Juan Carlos pertence á estirpe de Alfonso XIII, o monarca que se autoexiliou en 1931 coa chegada da República, evitando así a posibilidade de render contas sobre o seu azaroso reinado.

Juan Carlos refixo o camiño inverso que recorreu seu avó, aínda que iso lle obrigou a padecer unha larga servidume na España de Franco, convertido nun refén co que extorsionar ao seu pai. Convén recordar que Juan de Borbón convertérase entón dende o seu refuxio de Estoril nunha fonte continua de preocupación para a ditadura, aínda que a súa eterna sentinela sobre as liberdades que precisaría o país encubría unha mensaxe moito máis escabrosa: que a sublevación dos militares debeu conducir a unha restauración monárquica.

Se Juan Carlos conveu a Franco foi porque, a diferenza do seu proxenitor, demostrou maior inclinación á boa vida que ás intrigas de palacio. Unha personaxe de esta pasta é sumamente manexable, e por isto, falando da súa sucesión, Franco dixo aquelo de que deixaba todo atado e ben atado. Non é fácil crer por tanto que Juan Carlos fora ese piloto do cambio nas procelosas augas da transición que nos venderan. Máis ben parece que entre festas, partidas, caza, regatas e outros actos de carácter lúdico, deixábase aconsellar mentres que a súa cabeza se atopaba moi lonxe do que demandaban as rúas.

Resumindo, podemos dicir que dos foron as grandes preocupación de Juan Carlos naqueles anos que alumbraron a súa lenda. A primeira, unha vez desapareceu o seu pai espiritual e anulado o biolóxico, foi, por suposto, desfrutar dun fastoso tren de vida, máis acorde a un multimillonario que a un xefe de Estado. A segunda, marcada pola historia familiar recente, materializábase na amenza sempre presente de ter que saír do pais por patas. Para sacar partido dunha e conxurar as peores penurias da outra, o remedio era o mesmo: amasar cartos.

Non é cuestión agora de facer un aburrido repaso das noticias vertidas sobre os beneficios obtidos e non declarados por Juan Carlos o Comisionista, nin doutros enredos cometidos por el. Non nos interesan as historias de alcoba, nin tampouco falaremos do seu cuestionable papel no 23-F, precedido de numerosas conversas co seu amigo o golpista Alfonso Armada.

O importante é recalcar que noticias como estas – que saen, digámolo ben claro, porque a diferenza do sucedido en décadas anteriores, hoxe en día existen redes sociais que non son tan controlables como os medios de comunicación convencionais – corroboran o actual carácter parasitario da xefatura do Estado, cuxo titular realiza actividades opacas, sobre as que non deben render responsabilidades e que son sostidas por fondos procedentes do erario público. Dichas actividades non só posibilitaron crear un cuantioso patrimonio, senón que ademais tiveron como unha das consecuencias máis visibles – quizais porque Juan Carlos habituárase con Franco a tratar con asasinos – dar un respaldo diplomático a teocracias manchadas de sange. Estes días vaise falar moito da república, unha alternativa que, aínda que traería algo de aire fresco ás institucións, non se trata de ningunha panacea, entre outras cuestións, porque non supón de por si ningunha mellora para a clase traballadora. Por isto, mentres outros se preocupan polo cambio de réxime, facemos un novo chamamento á organización para a defensa dos nosos dereitos, tanto ante monarcas como presidentes da república.

 

Enlace al artículo: https://www.lahaine.org/fT4v