Principal |
Nacionales Galiza :: 09/11/2012

“Vexo que non hai ningún límite, que poden facer o que queiran coas persoas, sen consecuencias”

Agencias/La Haine-Galiza
Traducimos la entrevista que Diario de Ferrol realiza en galego a Silvia Casal, detenida hace 2 semanas por la policia española

Galego

A veciña de Narón Silvia Casal e a súa parella, Xulio Sayáns, foron detidos a pasada semana e trasladados a Madrid pola súa suposta colaboración con Resistencia Galega. Tras dúas noites e un día de incomunicación, a xove foi posta en liberdade sen cargos, mentres que o seu compañeiro está en prisión preventiva. Onte, Silvia, co seu bebé de oito meses, accedeu a relatar a súa experiencia para este xornal.

Como se atopa?
Un pouco alucinada, e dándome conta de que somos unhas piltrafillas, que poden facer con nós o que lles dá a gana. Pensaba que aínda había un pouco de xustiza e xente que controlaba o que é perigoso e o que non, pero vexo que non hai ningún límite. Poden facer o que queiran coas persoas, sen consecuencias. Estou defraudada, é coma unha obra de teatro, pura ficción.

E Xulio?
Ben. Está tranquilo, seguro de que vai saír, e en mans dos avogados. Pediron a orde de liberdade xa o luns, pero os rollos burocráticos van despacio.

Como ocurreu todo?
Estabamos xa deitados na cama durmindo ó neno, e escoitamos ruídos na porta. Cando xa eran desmesurados, abrimos e xa vimos que era a Policía. Dixeron que nos ían aplicar a lei antiterrorista. Eu fun para unha habitación e o meu compañeiro para outra e non nos volvimos ver.

E o neno?
O neno, conmigo, ata que me mandaron tomar unha decisión que era ou que viña Servizos Sociais a buscalo ou que tiña que quedar con algún familiar. Claro, a miña preocupación é que eu son nai lactante, o neno só toma o peito, e entón dixen que tiña que estar comigo. Respondéronme que de ningunha maneira, polo que decidín darllo a un familiar, evidentemente.

Canto tempo estivo o neno con vosoutros?
Estivo durante todo o rexistro, pero non teño noción, porque estaba en shock. Foi moito tempo. Sei que entrou moita xente, máis de dez, todos encapuchados, menos tres persoas. Unha foi a que estivo custodiándome a min e a Martiño. Cando baixei á rúa foi cando vin o despregue.


Que lle dicían?

Nada. Nós non sabíamos nin de qué se nos acusaba. Entereime cando saín e chamei á familia e lles dixen: “Estou aquí en Madrid, soa, que pasa?”. A primeira noite pasámola na comisaría de Ferrol e despois para Madrid, separados, sen contacto ningún co exterior, ata o día seguinte, que a Policía me deixou en liberdade. Non sabía nin que hora era.


Como foi o trato policial?

Aparentemente bo, non houbo violencia nin comigo nin con Xulio. Que pasa? Que no camiño foi pregunta, pregunta, pregunta, interrogatorio puro e duro. Despois non tiven contacto con ningún xuíz. Cando saín da casa dixéronme: “Colle cartos”. Preguntei para que. “Para virte de Madrid”, respondéronme. Entón xa sabía que ía saír en liberdade.

Como foi ese momento?
Cando saín dixen “e como fago”, e indicáronme: “Hai unha boca do metro, vai ata Chamartín que de alí saen trens e buses”. Despois quedei, porque a miña familia díxome que Xulio ía declarar ó día seguinte.

Tivo que ir á Audiencia?
Eu só fun a polo carné de identidade. O xuíz preguntoume se sabía por que estaba alí. Díxenlle “agora si”, e pouco máis.

Foi detida por suposta colaboración con Resistencia Galega.
A min paréceme moito de película. Eu non sei que é; ás veces na prensa din que Resistencia Galega reclama a autoría dunha explosión ou algo, pero non sei nin quen son, nin se existe ou non.

O Ministerio dixo que lles interviron material informático. Estamos restaurando unha casa en Neda, levamos dous anos e medio coas obras, e podémolo facer grazas ó plan de rehabilitación. Bueno, pois eu teño un ordenador portátil, no que están as facturas da casa, porque temos que entregar todo á Xunta.

Quedou libre de cargos.
Si, sen ningún tipo de cargo. É que, aparte, somos uns mortos de fame, que é o que me fastidia. Estamos vivindo nunha casa dos meus pais porque non nos daba para amañar a de Neda e pagar un aluguer. O meu coche leva alí parado un mes porque non teño nin para amañalo. Somos activistas culturais dende hai mogollón de anos. Sempre estivemos moi vinculados co movemento cultural e social.

Como está o tema de Xulio?
Todo está en mans do avogado. O sábado fomos velo. Está en aillamento porque non quere compartir cela con ninguén. Está alucinando no cárcere e preocupado polo que nos poida estar pasando a Martiño e a min fóra, pero sereno, dicindo que isto é cuestión de tempo.

Vai tomar algunha medida?
Non sei como van estas cousas, todo está en mans dos avogados. Eu pensaba que tiñamos dereitos. A conclusión que saco disto é que as persoas temos que saber de leis. Estou perdidísima.


E a familia?

Foi un mazazo brutal. A miña irmá, cando veu buscar o neno, flipou, pensou que matara a alguén, porque non entendía tanto despregue. Nós somos unha parella normal, Xulio estudia u ciclo de madeira, coida o seu fillo, eu dou clases de teatro. En parte fago esta entrevista porque comprendo que os pais e nais que deixan os fillos ó meu cargo teñen que estar preocupadísimos. Quero explicarlles que isto é unha pura manipulación. Recuperar a confianza é difícil, pero que estén tranquilos. E tamén polos nenos e as nenas; como se lles explica isto? Logo, os meus pais... sempre se sementa a dúbida, non por eles, coñéncennos e teño todo o apoio da familia e dos amigos. Pero xa mo dicía a Policía: “Ós teus pais vanos sinalar como que teñen unha filla terrorista, acabóuseche o teatro”. As imaxes de xente resistíndose e ollas exprés con dinamita non teñen nada que ver con nós.


Castellano

La vecina de Narón Silvia Casal y su pareja, Xulio Sayáns, fueron detenidos la pasada semana y trasladados a Madrid por su supuesta colaboración con Resistencia Galega. Tras dos noches y un día de incomunicación, la joven fue puesta en libertad sin cargos, mientras que su compañero está en prisión preventiva. Ayer, Silvia, con su bebé de ocho meses, accedió a relatar su experiencia para este periódico.


Como se encuentra

Un poco alucinada, y dándome cuenta de que somos unas piltrafillas, que pueden hacer con nosotras y nosotros lo que les dé la gana. Pensaba que aún había un poco de justicia y gente que controlaba lo que es peligroso y lo que no, pero veo que no hay ningún límite. Pueden hacer lo que quieran con las personas, sin consecuencias. Estoy defraudada, es como una obra de teatro, pura ficción.

¿Y Julio?

Bien. Está tranquilo, seguro de que va a salir, y en manos de abogados. Pidieron la orden de libertad ya el lunes, pero las gestiones burocráticas van despacio.

¿Cómo ocurrió todo?

Estábamos ya acostados en la cama durmiendo al niño, y escuchamos ruidos en la puerta. Cuando ya eran desmesurados, abrimos y ya vimos que era la Policía. Dijeron que nos iban a aplicar la ley antiterrorista. a mi me llevaron a una habitación y a mi compañero a otra y no nos volvimos a ver.


¿Y el niño?

el niño, conmigo, hasta que me mandaron tomar una decisión entre dejarlo en manos de Servicios Sociales o quedar con algún familiar. Claro, mi preocupación es que yo soy madre lactante, el niño sólo toma pecho, y entonces dije que tenía que estar conmigo. Me respondieron que de ninguna manera, por lo que decidí dejárselo a un familiar, evidentemente.


¿Cuánto tiempo estuvo el niño con vosotros?

Estuvo durante todo el registro, pero no tengo noción del tiempo, porque estaba en shock. Fue mucho tiempo. Sé que entró mucha gente, más de diez, todos encapuchados, menos tres personas. Una fue la que estuvo custodiándome a mi y a Martiño. Al bajar a la calle vi todo el despliegue.


¿Qué le decían?

Nada. Nosotros no sabíamos de qué se nos acusaba. Me enteré cuando salí y llamé a la familia y les diej: "Estoy aquí en Madrid, sola, ¿qué pasa?". La primera noche la pasamos en la comisaría de Ferrol y después para Madrid, separados, sin contacto alguno con el exterior, hasta el día siguiente que la policía me dejó en libertad. No sabía que hora era.

¿Cómo fue el trato policial?

Aparentemente bueno, no hubo violencia ni conmigo ni con Julio. ¿Qué pasa? Que en el camino iban preguntan tras pregunta, interrogatorio puro y duro. Después no tuve contacto con ningún juez. Cuando salí de casa me dijeron: "Coge dinero". Pregunté para qué. "Para venirte de Madrid", me respondieron. Entonces ya sabía que iba a salir en libertad.

¿Cómo fue ese momento?

Cuando salí dije " como debo hacer ahora" y me indicaron: " Hay una boca de metro, va hasta Chamartín y de allí salen trenes y buses". Después quedé, porque mi familia me dijo que Xulio iba a declarar al día siguiente.

¿Tuvo que ir a la Audiencia?

Yo sólo fui a recoger el carnet de identidad. El juez me preguntó si sabía por qué estaba allí. Le dije "ahora si" y poco más.


Fue detenida por supuestta colaboración con Resistencia Galega.

A mi me parece de película. Yo, no sé que es; a veces en los periódicos dicen que Resistencia Galega reclama la autoría de una explosión o algo, pero no sé ni quienes son, ni si existe o no.

El Ministerio dijo que les intervinieron material informático.

Estamos restaurando una casa en Neda, llevamos dos años y medio con las obras, y lo podemos hacer gracias al plan de rehabilitación. Bueno, pues yo tengo un ordenador portátil, en el que están las facturas de la casa, porque tenemos que entregar todo a la Xunta.

Ha quedado libre de cargos

Si, sin ningún tipo de cargo. Es que, además, somos unos muertos de hambre, que es lo que me fastidia. Estamos viviendo en la casa de mis padres porque no podíamos permitirnos pagar un alquiler mientras restauramos la casa de Neda. Mi coche lleva ya un mes guardado porque no puedo arreglarlo. Somos activistas culturales desde hace muchos años. Siempre estuvimos muy vinculados con el movimiento cultural y social.

¿Cómo está el tema de Xulio?

Todo está en manos del abogado. El sábado fuimos a verlo. Está en aislamiento porque no quiere compartir celda con nadie. Está alucinando en la cárcel y preocupado por lo que nos pueda estar pasando a Martiño y a mi fuera, pero sereno, diciendo que esto es cuestión de tiempo.

¿Va a tomar alguna medida?

No sé como van estas cosas, todo está en manos de los abogados. Yo pensaba que teníamos derechos. la conclusión que saco de esto es que las personas temos que saber leyes. Estoy perdidísima.

¿Y la familia?

Ha sido un mazazo brutal. Mi hermana, cuando vino a buscar al niño, alucinó, pensó que había matado a alguien porque no entendía tanto despliegue. Nosotros somos una pareja normal, Xulio estudia un ciclo de madera, cuida de su hijo y yo imparto clases de teatro. En parte hago esta entrevista porque comprendo que los padres y madres que dejan los hijos a mi cargo tienen que estar preocupadísimos. Quiero explicarles que esto es una pura manipulación. Recuperar la confianza es difícil, pero que estén tranquilos. Y también por los niños y niñas; ¿cómo se les explica esto? Después, mis padres... siempre se siembra la duda, no por ellos, nos conocen y tengo todo el apoyo de la familia y de los amigos. Pero ya me decía la Policía: "A tus padres les van a señalar como que tienen una hija terrorista, se te acabó lo del teatro". Las imágenes de gente resistiéndose y ollas exprés con dinamita no tienen nada que ver con nosotros.

 

Enlace al artículo: https://www.lahaine.org/dM2h