Principal |
Nafarroa :: 17/10/2019

Talde de Sakana: Sobre la utilización de la imagen del gudari Jose Inazio Erdozia "Axio"

Amnistiaren Aldeko eta Errepresioaren Aurkako Mugimendua
El enfrentamiento de SORTU con la familia de un militante de ETA, ha dejado al descubierto que el partido impone esa desgarradora incoherencia

Sakanako taldea: Jose Inazio Erdozia "Axio" gudariaren irudiaren erabileraren inguruan

Emozioei dagozkien zenbait parametro baldintzatzeak, bestelakoan pentsaezinak diren ondorioak nola lor ditzakeen ikusten ari gara. Baina horrela ere lortzen ez denean, sentsibilitate eta enpatia faltak sentimendu aztarnarik txikiena ere suntsitzen du, alde gizatiarra erabat estaliz zerbitzatzen den estrategiaren mesedetan. 

Oraingoan, Axioren familiak Sorturi haien senidearen irudia eta izena erabiltzerik ukatu izanak ekarri du familiarenganako erasoa eta hori aipatu alderdiaren jarrera totalitarioaren isla baino ez da. Senidearen hutsunea egunero-egunero, eta ez soilik data zehatz batzuetan, haragietan iltzaturik daukan familiak sentitzen duena, hutsal bihurtu nahi izan dute. 

Axio, poliziarekin 1979an izandako zoritxarreko enkontru batean hildako etakidea zen eta Sortuk edo horren kide politikoek bere irudia erabiltzeak, bakarrik errelatoaz baliatu eta nahastea bilatzen du. 

Helburua etekin politikoa ateratzea da, bere estrategiaren markagailuan aldeko kintzea lortu. Estrategia horrekin herriaren ordezkaritza osoa bereganatu nahi dute, disidentzia bezala behin eta berriz kalifikatzen dutena demonizatu eta ezadostasunik txikiena ere baztertu eta ezereztatu. 

Axio eta bere kideak, sakrifizioa eta erabakiak izan ziren haien baitan zeuden bitartean eta, aukeratu ahal izan zuten bitartean, utzi zutena dira. Zirena izaten jarraitzen dute, ez zirelako beste modu batean agertu eta, horregatik, bizi izan ziren koherentziarenganako errespetua zor diegu. 

Sortuk etakide baten familiarekin izandako ika-mikak agerian utzi du, edozein kontsiderazio moralaren gainetik, alderdiak bere inkoherentziarik gordinena aplikatzen duela. Egoeraren arabera, militantziagatik barkamena eska dezake eta, hurrengoan, aldiz, militantzia bera goraipatu. Inkoherentzia horren gurpil zoroan, ezin die omenaldirik eskaini eroritako militanteei, baina bai errespetua erakutsi horien biktimatzat hartzen dituenei. 

Horrela, familiakoen arteko harremana gaiztotzen saiatuta, duela bi urteko Axioren irudia erabiltzeko debekuaren gainetik, oraingo inposaketara pasatu da. Horretarako, jarraibideak moldatu eta behar den norabidea hartzen da. Hori ez da jarrera demokratikoa, ez negoziatzailea eta, azkenean, gaizki egindakoak, ordaindu egiten dira. 

Egun hauetakoa, zuen noraeza onartzen ez dutenenganako eraso emozionala izan da eta ez litzateke berriz gertatu behar. Zuetako batzuk okertzen ari zarete. 

Ez dago jakiterik Axio, egun, non egongo litzatekeen, ezta Sortuko kartel horretan egoterik nahi izango lukeen, baina zalantzarik ez borrokan bizia galdu zuenean zein zen bere bidea jakiteko. Eta horretara gaude aspaldian, zuen bidearekin bat ez datorrelako. Ez azalean, ez sakonean. 

Irudikatzen duzue zuen burua ateo izanik, hil eta gero, kidegoko batzuk sinistun bihurtu eta ospakizun erlijiosoa egitea zuen oroimenean? 

Horretan zaudete baina, azken finean bost axola zaizuelako militantea. Ez da maitatzea, ez errespetatzea inor, bere ideiak baztertu eta zenbaki huts baten moduan hartzen denean. 

Beste argazki bat pankartan. Jartzea baizik eskatzen ez duen horietakoa, leku egokia bilatzen arazorik ere sortzen ez duena. Nola aldatu diren gauzak! Lehen ez ziguten uzten, orain ez diguzue uzten! 

Ez duzue familiaren eskaera errespetatu, pankartan argazkia jarri zenuten, egun osoan behin eta berriz ezetz esan arren; beste familia batzuk bezala borrokan hil zirenen sakrifizioa gutxietsiz, damuketaren ildoa jasan behar izan ondoren. Axioren oroimenak eta familiarenak ere, ez dute bat egiten ukazio horrekin. 

Galtzaile moduan ikusten dituen sistema zerbitzatu eta txalotu, horixe egiten dute praktikan eta gu ezin gara ados egon. Ezer ere ez lortzeko, guztia saldu dutelako kearen truke. Eta ke horren artean, pixka batzuen interesak gorderik. Balio eskasa herri honen oinazeari aitortzen zaiona! 

Lau haizetara aldarrikatzen duzuen iraultzaren kontzientziak, egia izan behar du beti ipar eta familia bati “ez dut zertan baimenik eskatu” esaten zaionean, ezin dira ardurak saihestu egoera loratuz. Errespetua izan behar da erantzuna eta ez inposizioa. 

Esan zitzaizuen bezala, nahi duzuenean eztabaidatzeko prest gaituzue ageri-agerian. Horixe da herri honek onar dezakeen joko politiko bakarra. Errespetuz eta gezurrik gabe. 

Axio 26 urterekin joan zitzaigun, baina borrokarekiko koherentzia eta jendearekiko elkartasuna utzi zizkigun. Utzi dagoenean, zuek urrundu baitzarete. Ez bultzatu beste inor, bere kabuz joatea aukeratzerik ez badu. Ez da zilegi, ezta morala ere.

Sakana, 2019ko urriaren 16a.

Sakanako Amnistiaren Aldeko Mugimendua.

________________________________

Talde de Sakana: Sobre la utilización de la imagen del gudari Jose Inazio Erdozia "Axio"

Observamos cómo condicionar ciertos parámetros emocionales consigue unos resultados, de otra forma, impensables. Pero cuándo ni aún así se logra, la falta de sensibilidad y empatía arrasa contra cualquier atisbo de sentimiento. Difuminando la parte humana en pro de la estrategia a la que se sirve. 

Esta vez, el ataque sufrido por la familia de Axio, ante su negativa a permitir su utilización partidista en la propaganda impuesta por SORTU, supone un abuso que evidencia el reflejo de un postura totalmente totalitaria. Llegándose así a banalizar lo que su muerte significa para quiénes, esa ausencia, está siempre presente incrustada en sus vidas y no solo en fechas concretas. 

La apropiación de la imagen de Axio, militante de ETA muerto en un enfrentamiento en 1979, por parte de SORTU o de quién se acomode en su espectro político, busca servirse de su relato y confundir. El fin es conseguir un rédito político, un tanto al “haber” en su estrategia. Esa que les lleva a intentar otorgarse la representación absoluta del pueblo y amordazar, lo que se empeñan en llamar disidencias, ninguneando cualquier resquicio de desacuerdo. 

Axio y sus compañeros fueron, en sí mismos, sus decisiones y su sacrificio mientras estaban. Son, lo que dejaron mientras pudieron elegir. Siguen siendo quiénes eran porque no se expresaron de otra manera y por ello, les debemos el respeto a la coherencia con la que vivieron. 

El enfrentamiento de SORTU con la familia de un militante de ETA, ha dejado al descubierto que el partido impone, por encima de toda consideración moral, esa desgarradora incoherencia por la que, en un acto, pide perdón por su militancia, a la vez que en otro, enaltece esta cuándo la ocasión lo precisa. Buscando que se asuma la obviedad que le impide hacer homenajes a militantes caídos, mientras rinde sus respetos a quién considera sus “victimas” 

Se pasa sin pudor, sobre la negativa familiar de hace dos años, dónde se incluyeron penosas búsquedas de enfrentamiento familiar, a imponer ahora, cuándo esta misma denegación sigue manteniéndose. Para ello, se amoldan las directrices y se vira hacía dónde haga falta. Esto no es tener talante democrático, ni negociador y pasa factura. 

Estos días, ha sido el ataque emocional a quienes disienten de vuestra deriva y esto, no debe seguir pasando. Algunos de vosotros os estáis equivocando. 

No puede saberse dónde estaría Axio, ni si desearía verse impuesto en ese cartel de SORTU. Pero no hay ninguna duda de cuál era su camino cuándo perdió la vida por lo que creía justo luchar. Y a ello nos debemos porque, hace tiempo ya, que dejó de coincidir con el vuestro. Ni en las formas ni en el fondo. ¿Os figuráis que os sintáis ateos en vuestras convicciones personales y con el paso del tiempo y después de vuestra muerte, parte de quién era tu gente, se identifique con postulados creyentes y decidan honrar tu memoria con alguno de sus ritos religiosos? 

Pues en eso estáis porque en el fondo os da igual el militante. No se quiere ni se respeta a quién se ningunea en sus planteamientos y se percibe como un número más. Otra foto en la pancarta. Esas que solo es cuestión de colocar, sin problema de espacio acotado ni lugar inconveniente. ¡Cómo han cambiado las cosas! ¡Antes no nos dejaban, ahora, no nos dejáis! 

No habéis respetado la petición explicita de la familia, a pesar de reiteradas llamadas durante todo el día en el que se impuso su foto en esa pancarta. Después del dolor de verse obligada, como tantas otras, a soportar la línea de arrepentimiento seguida y con ello, el menosprecio al sacrificio de quiénes murieron luchando. Ese desdecirse que, desde un principio, han dejado claro que no iba con el ideario de Axio y que tampoco la familia comparte. 

Pero la imposición se instauró en quiénes se erigen como víctimas de quiénes no pueden estar de acuerdo con unas prácticas, en las que aplauden y sirven a un sistema que les percibe como perdedores. Sin nada que conseguir porque han vendido todo a cambio de humo. Humo en el que se oculta los intereses de un@s poc@s ¡Escaso valor el que se otorga al dolor de este pueblo! 

La conciencia de revolución de la que hacéis gala, debe imponer la verdad en todo momento y cuándo a una familia se le responde con un “no debo pedir permiso a nadie” no se debe adornar ni esquivar responsabilidades. La consigna debe ser el respeto y no la imposición. 

Nos tendréis para debatir a puerta abierta cuándo queráis, ya se os dijo. Es el único juego político que se permite este pueblo. Con respeto y sin mentiras. 

Axio desapareció con solo 26 años pero nos dejó la coherencia en su lucha y la solidaridad con su gente. Dejadle dónde está ya que sois vosotr@s quiénes os habéis alejado. No empujéis a nadie que no pueda elegir ir por sí solo. Ni es legítimo, ni moral.

En Sakana, a 16 de octubre de 2019.

Movimiento Pro Amnistía y Contra la Represión de Sakana.

 

Enlace al artículo: https://www.lahaine.org/fP33